een verhaal van Sofie Verraest
‘Wilt gij een relatie met mij?’ vroeg hij. ‘Met u?’ vroeg ze. ‘Samen oud worden wilt ge zeggen?’ Want dat was de enige variant van een relatie die ze kende. Samen oud worden. Met een beetje waardigheid als ‘t kan. Op een beetje een schappelijke manier. Dat ge nooit meer alleen moet zijn, of toch ‘s avonds niet, als hij thuis is van zijn werk. Overdag, dat kan nog gebeuren, als ge aan de dop zit, of ge werkt halve dagen, of ge werkt hele, maar ze zijn juist uw dak aan ’t herdoen, dat kan nog gebeuren, maar dat er iedere avond iemand zijn schoenen in de gang laat en binnenkomt, iedere avond, ook als ge er minder goed uitziet, met de jaren, en ook als ge er eigenlijk helegans niét meer goed uitziet, dat er dan nóg iemand bij u in de zetel komt zitten, dat vond ze een relatie, zoiets. ‘Maar is ‘t voor serieus?’ vroeg ze. Want er was bij Magda al zoveel drank rondgegaan die avond en ze had de indruk dat hij met moeite met zijn ogen naar één punt kon kijken. ‘Neenee,’ zei hij, ‘‘t was maar ne keer om te vragen.’ Waarom zit ge dan met uw hand onder mijn kleed, wilde ze blijkbaar nog zeggen, maar tegelijk stonden ze in ‘t donker bij de stalling en was ‘t putje nacht en was er daar toch geen mens die u kon zien en vond ze ‘t nogal aangenaam precies.
Dat waren andere tijden toen, zei ze er nog bij, mijn moeder, toen ze ’t vertelde, maar tegen dan was ik eigenlijk al niet meer goed aan ‘t luisteren, tegen dan wou ik eigenlijk ook al dat ik nooit iets gevraagd had, want de lerares op school, ze zegt het ook, onze klastitularis, dat ik op een heel beïnvloedbare leeftijd ben.